بررسی تاثیر ملاقات برنامه‎ریزی شده بر دیس ریتمی‎های قلبی بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه قلبی

سابقه و هدف: به دنبال سکته قلبی دیس ریتمی های گوناگونی با درجات مختلف بروز می‎کند. در مرحله حاد بیماری نیاز به بستری در بخش‎های مراقبت ویژه وجود دارد ولی در این بخش ها ملاقات به شدت محدود است درحالی‎که ملاقات یکی از نیازهای اساسی بیماران و خانواده‎های آنان در مدت زمان بستری است. لذا مطالعه حاضربا هدف بررسی تاثیر ملاقات برنامه‎ریزی شده بر دیس‎ریتمی‎های قلبی در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه قلبی انجام شده است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه تجربی بوده که در سال 1390 در همدان انجام شدو در آن60 بیمار مبتلا به سکته قلبی به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به 2 گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند. در گروه آزمون از بیماران درخواست شد که نام کسانی که با آن‎ها احساس راحتی بیش‎تری دارند و تمایل به حضور آنان در زمان ملاقات دارند را بیان کنند و ملاقات کنندگان در مورد رعایت آداب صحیح ملاقات آموزش دیدند. درگروه کنترل ملاقات روتین انجام شد. به منظور گردآوری داده ها از پرسش نامه و مانیتورینگ استفاده گردید. چک لیست‎های مربوط به دیس ریتمی های قلبی قبل، حین و بعد از ملاقات پر شد. یافته ها: تاکی کاردی سینوسی ، انقباض زودرس دهلیزی و انقباض زودرس بطنی قبل، حین و بعد از ملاقات برنامه ریزی شده در گروه آزمون از نظر آماری اختلاف معنی‎داری نداشتند (05/0p>) ولی در گروه کنترل این دیس ریتمی‎ها قبل، حین و بعد از ملاقات اختلاف معنی داری داشتند (05/0>p). استنتاج: ملاقات برنامه‎ریزی شده بر بعضی از دیس ریتمی های قلبی از جمله تاکی کاردی سینوسی، انقباض زودرس دهلیزی و انقباض زودرس بطنی موثر بوده است و باعث کاهش این دیس ریتمی ها شده است.